De eerste indrukken van Mongolie
Door: Leonie Eggink
Blijf op de hoogte en volg Leonie
01 Mei 2013 | Mongolië, Ulaanbaatar
Ik ben nu twee weken in Mongolie, tijd voor een reisverslag! De vlucht naar Mongolie ging prima. Erg lang moeten wachten in Moskou, dat heb ik doorgebracht met wat proberen te slapen, te lezen, puzzelen en rondlopen. Woensdagochtend vroeg in Ulaanbaatar (ub) aangekomen. Vanuit het vliegtuig kon ik de zonsopgang zien. Ontzettend mooi! Ik werd keurig opgehaald vanaf het vliegveld en naar mijn hostfamily gebracht. Het had de twee dagen voordat ik kwam gesneeuwd, dus er lag op straat nog een klein wit laagje en de bergen waren wit. In de loop van de tijd is dat langzaam gaan smelten, en op het moment dat ik dit typ is het zo'n 22 graden, de zon schijnt en ik loop in een T-shirt door UB.
Mijn hostfamily is erg vriendelijk. Ik woon bij Bumka (de vader), Eki (de moeder), Burte (hun dochter van 1 jaar) en de zus van Eki, zij is 19 jaar. Ik deel mijn kamer met Fanny. Fanny is ook een vrijwilliger en komt uit Frankrijk, maar woont al twee jaar in Engeland. De kamer waarin wij slapen was eigenlijk de slaapkamer van de ouders en Burte. Zij slapen nu op een dun matje in de woonkamer. Voelde me in het begin hier een beetje schuldig over, maar ze hebben zelf de beslissing genomen om vrijwilligers in huis te nemen. Ze krijgen hier trouwens ook voor betaald, dus ik voel me inmiddels niet meer zo schuldig.
Woensdag heb ik eerst een paar uur geslapen (jetlag) en daarna ben ik met BumkaBurte bij zijn ouders wezen ophalen. Hij had zijn moeder niet verteld dat ik mee zou gaan, dus toen ik binnenkwam was ze erg verbaasd. Ik moest meteen in de beste stoel gaan zitten en kreeg meteen een kop warm water (er word hier bijna alleen maar warm water gedronken, als je koud water wilt, moet je naar de supermarkt) daarna sneed ze ook een aantal plakken brood en kwam er een pot op tafel. In de pot zat vis, geen gewoon plakje zalm maar iets vreselijk smerigs. Op het plaatje leek het een beetje op een snoek. Het etiket kon ik niet lezen, want ze gebruiken hier hetzelfde alfabet als in Rusland. Het was vis in stukjes gehakt, met de graat er nog doorheen. Het rook verschikkelijk. Toen ik een hapje nam, kreeg ik meteen kokhals neigingen. Toen vroeg Bumka of ik het lekker vond, het was een echte traditionele mongoolse lekkernij. Dus lachte ik als een boer met kiespijn, met de tranen in mijn ogen, dat het inderdaad erg lekker was. Gelukkig moesten we snel weg om Eki van haar werk te halen, zodat ik niet nog meer kreeg. Eki's kantoor is gevestigd in hun kerk. Ja, je leest het goed: kerk, geen tempel. Denk je naar Mongolie te gaan en misschien wel bij boedhisten te komen wonen, nee hoor. Mijn familie gaat naar de kerk van Jezus Christus van de heiligen der laatste dagen. Ze zijn mormonen. Dit had ik nooit kunnen bedenken! Deze kerk bestaat nu twintig jaar in mongolie en daarom was er een speciale bijeenkomst met de missionarissen van twintig jaar geleden. Best interessant om dit bij te mogen wonen. Ik had na de dienst best veel vragen en thuis hebben we er verder over gepraat. Ik had onder andere de vraag wat hun kijk op homoseksualiteit is. Bumka zei dat als iemand denkt homoseksueel te zijn, ze dat dan gaan veranderen. Maar dat hij dat nog nooit had meegemaakt. Volgens heb zijn er in Mongolie geen homoseksuelen....
De volgende dag heeft Zulaa (mijn project supervisor) Fanny en mij de stad en onze werkplek laten zien. We werken in een dagopvang voor gehandicapte kinderen, zowel mentaal als fysiek (of in sommige gevallen een combinatie van beiden). Ze krijgen hier ook verschillende soorten therapie zoals spreek- en fysiotherapie. De begeleiders van de groep kinderen waar ik werk spreken geen Engels, dus dat is best lastig. De kinderen zijn 5/6 jaar oud. Van de 15 kinderen spreken er vier fatsoenlijk mongools, de rest maakt geluiden of is stil. Ik speel met ze door gebarentaal. Ze hebben best veel begeleiding nodig. De meesten kunnen niet zelfstandig lopen en de helft kan niet zelfstandig eten. Wanneer ze hun lunch hebben en daarna hun middagslaapje is het dus even aanpoten. Maar ik heb het er naar mijn zin.
Het verkeer in UB was even wennen. Het is erg druk en er word getoeterd om niets. Oversteken is een uitdaging (er zijn wel zebrapaden en lichten voor voetgangers, maar die hebben geen enkele betekenis). Het lijkt een beetje op het oversteken in Vietnam. Je moet gewoon een keer gaan, het verschil is echter dat het verkeer in Vietnam dan stopte, hier is dat niet altijd het geval. sommige stoppen, andere geven juist gas bij. opletten dus!
Het eerste weekend ben ik met een stel andere vrijwilligers naar een groot standbeeld aan de rand van de stad gegaan. Daar zijn we een berg op geklommen, en hadden we een schitterend uitzicht over de stad.
Het tweede weekend ben ik met nog zes andere vrijwilligers naar het Terelj national park gegaan. We hebben daar een enorm groot standbeeld van Changgis Khaan (de nationale held) gezien. Daarna zijn we doorgereden naar onze gers waar we die nacht zouden slapen. We hebben die dag ook nog een fikse wandeling van zo'n vijf uur gemaakt door de bergen. Wat is dit land mooi! Nu is het gras nog bruin, maar ik kan me voorstellen dat het in de zomer helemaal indrukwekkend is. Na het avondeten hebben we een kampvuur gemaakt en gezellig met elkaar geklestst. zondag morgen hebben we een paardrijrit van zo'n anderhalf uur gemaakt. na de paardrijrit geluncht. Daarna zijn we weer terug gereden naar UB.
Ik kan nog veel meer vertellen, en er is ook nog veel meer gebeurd, maar ik moet naar mijn derde mongoolse les toe! De taal is erg lastig met onuitspreekbare letters en klanken, maar ik heb er plezier in. Ik krijg samen met William (een vrijwilliger uit Engeland) drie keer per week anderhalf uur priveles.
Dit was het dus voor deze keer. Groeten uit Mongolie!
Mijn hostfamily is erg vriendelijk. Ik woon bij Bumka (de vader), Eki (de moeder), Burte (hun dochter van 1 jaar) en de zus van Eki, zij is 19 jaar. Ik deel mijn kamer met Fanny. Fanny is ook een vrijwilliger en komt uit Frankrijk, maar woont al twee jaar in Engeland. De kamer waarin wij slapen was eigenlijk de slaapkamer van de ouders en Burte. Zij slapen nu op een dun matje in de woonkamer. Voelde me in het begin hier een beetje schuldig over, maar ze hebben zelf de beslissing genomen om vrijwilligers in huis te nemen. Ze krijgen hier trouwens ook voor betaald, dus ik voel me inmiddels niet meer zo schuldig.
Woensdag heb ik eerst een paar uur geslapen (jetlag) en daarna ben ik met BumkaBurte bij zijn ouders wezen ophalen. Hij had zijn moeder niet verteld dat ik mee zou gaan, dus toen ik binnenkwam was ze erg verbaasd. Ik moest meteen in de beste stoel gaan zitten en kreeg meteen een kop warm water (er word hier bijna alleen maar warm water gedronken, als je koud water wilt, moet je naar de supermarkt) daarna sneed ze ook een aantal plakken brood en kwam er een pot op tafel. In de pot zat vis, geen gewoon plakje zalm maar iets vreselijk smerigs. Op het plaatje leek het een beetje op een snoek. Het etiket kon ik niet lezen, want ze gebruiken hier hetzelfde alfabet als in Rusland. Het was vis in stukjes gehakt, met de graat er nog doorheen. Het rook verschikkelijk. Toen ik een hapje nam, kreeg ik meteen kokhals neigingen. Toen vroeg Bumka of ik het lekker vond, het was een echte traditionele mongoolse lekkernij. Dus lachte ik als een boer met kiespijn, met de tranen in mijn ogen, dat het inderdaad erg lekker was. Gelukkig moesten we snel weg om Eki van haar werk te halen, zodat ik niet nog meer kreeg. Eki's kantoor is gevestigd in hun kerk. Ja, je leest het goed: kerk, geen tempel. Denk je naar Mongolie te gaan en misschien wel bij boedhisten te komen wonen, nee hoor. Mijn familie gaat naar de kerk van Jezus Christus van de heiligen der laatste dagen. Ze zijn mormonen. Dit had ik nooit kunnen bedenken! Deze kerk bestaat nu twintig jaar in mongolie en daarom was er een speciale bijeenkomst met de missionarissen van twintig jaar geleden. Best interessant om dit bij te mogen wonen. Ik had na de dienst best veel vragen en thuis hebben we er verder over gepraat. Ik had onder andere de vraag wat hun kijk op homoseksualiteit is. Bumka zei dat als iemand denkt homoseksueel te zijn, ze dat dan gaan veranderen. Maar dat hij dat nog nooit had meegemaakt. Volgens heb zijn er in Mongolie geen homoseksuelen....
De volgende dag heeft Zulaa (mijn project supervisor) Fanny en mij de stad en onze werkplek laten zien. We werken in een dagopvang voor gehandicapte kinderen, zowel mentaal als fysiek (of in sommige gevallen een combinatie van beiden). Ze krijgen hier ook verschillende soorten therapie zoals spreek- en fysiotherapie. De begeleiders van de groep kinderen waar ik werk spreken geen Engels, dus dat is best lastig. De kinderen zijn 5/6 jaar oud. Van de 15 kinderen spreken er vier fatsoenlijk mongools, de rest maakt geluiden of is stil. Ik speel met ze door gebarentaal. Ze hebben best veel begeleiding nodig. De meesten kunnen niet zelfstandig lopen en de helft kan niet zelfstandig eten. Wanneer ze hun lunch hebben en daarna hun middagslaapje is het dus even aanpoten. Maar ik heb het er naar mijn zin.
Het verkeer in UB was even wennen. Het is erg druk en er word getoeterd om niets. Oversteken is een uitdaging (er zijn wel zebrapaden en lichten voor voetgangers, maar die hebben geen enkele betekenis). Het lijkt een beetje op het oversteken in Vietnam. Je moet gewoon een keer gaan, het verschil is echter dat het verkeer in Vietnam dan stopte, hier is dat niet altijd het geval. sommige stoppen, andere geven juist gas bij. opletten dus!
Het eerste weekend ben ik met een stel andere vrijwilligers naar een groot standbeeld aan de rand van de stad gegaan. Daar zijn we een berg op geklommen, en hadden we een schitterend uitzicht over de stad.
Het tweede weekend ben ik met nog zes andere vrijwilligers naar het Terelj national park gegaan. We hebben daar een enorm groot standbeeld van Changgis Khaan (de nationale held) gezien. Daarna zijn we doorgereden naar onze gers waar we die nacht zouden slapen. We hebben die dag ook nog een fikse wandeling van zo'n vijf uur gemaakt door de bergen. Wat is dit land mooi! Nu is het gras nog bruin, maar ik kan me voorstellen dat het in de zomer helemaal indrukwekkend is. Na het avondeten hebben we een kampvuur gemaakt en gezellig met elkaar geklestst. zondag morgen hebben we een paardrijrit van zo'n anderhalf uur gemaakt. na de paardrijrit geluncht. Daarna zijn we weer terug gereden naar UB.
Ik kan nog veel meer vertellen, en er is ook nog veel meer gebeurd, maar ik moet naar mijn derde mongoolse les toe! De taal is erg lastig met onuitspreekbare letters en klanken, maar ik heb er plezier in. Ik krijg samen met William (een vrijwilliger uit Engeland) drie keer per week anderhalf uur priveles.
Dit was het dus voor deze keer. Groeten uit Mongolie!
-
02 Mei 2013 - 14:57
Rie Eggink:
Ha Leonie,
Wat een heerlijk reisverslag! Het was van tevoren denk ik ook moeilijk om er een goede voorstelling van te krijgen en het is meestal toch anders. Fijn dat je het zo goed naar de zin hebt.
Ik weet niet of je in Nederland nog na je paardrijles nog wel eens gereden hebt maar je hebt er vast wel plezier van daar. Hier gaat alles goed en ik kijk uit naar je volgende verslag.
Geniet van alle nieuwe dingen, veel succes bij je werk en tot het volgende bericht, liefs van oma -
04 Mei 2013 - 07:52
An Mourits:
Lieve Leonie,
Heerlijk om een bericht van je te lezen en zeker zo,n positief bericht. HEERLIJK !!
Wat een fantastische ervaring voor je,goed hoor.
Ben wel laat met m,n reaktie ,maar dat komt omdat we zijn wezen helpen bij Ray in z,n niewe woonruimte.
Ziet er trouwens heel goed uit.
Ga nu de gordijnen veranderen.
Ik kijk uit naar je volgende reisverslag.
Veel liefs en groeten uit Den Dolder. -
08 Mei 2013 - 23:54
Mirjam:
Hai miepie,
Heerlijk om van je te horen, wat een geweldige ervaringen. lekker zo'n potje met vis! zeker voor iemand die niet eens een heerlijke gerookte zalm of een lekker harinkje weet te waarderen:) Geniet van alles!
dikke kus, de moeder -
12 Mei 2013 - 07:50
Gerlinda:
Lieve leo, wat een geweldige ervaringen! Veel succes en geniet ervan. Xx
-
19 Mei 2013 - 13:23
Paul Mourits:
Hallo leonie,
How are you ...... Hhow are you
Let je wel op dat je straks in canada nog wel engels kunt.
Stel dat je ze daar in het. Mongools aanspreek . Ik denk
Dat je dan pas een probleem hebt..
Diep RESPECT VOR al je aktivitetten.
Hardstike veel lieve groeten van oma en van mij.
All the best.
-
30 Mei 2013 - 19:43
Rie Eggink:
Ha Leonie, ik hoorde net van je vader dat je nu onderweg bent naar Canada. Ik hoop dat je een goede reis hebt (gehad) Geniet van je vakantie in weer een nieuw land voor jou en al je ervaringen.
Liefs van oma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
